|
By Athina Krikeli The Macy's Thanksgiving Day Parade is one of the biggest events the City has to offer. On November 27, 2014, the 88th annual parade started at Central Park West and West 77th Street, head down Central Park West and traveled east along Central Park South to Sixth Avenue. 
This years Parade took over once again the city of Manhattan with marching bands, extravagant floats and massive balloons of Spider-Man, SpongeBob, Snoopy and other beloved kids' characters. Seeing those giant balloons get inflated the night before the parade is a pretty special experience, too.
The Macy's Thanksgiving Day Parade has been marching since 1924 History of the Macy’s Thanksgiving Day Parade A group of Macy’s employees put on the first parade in 1924. The parade, which went through West Harlem, featured costumed employees, floats, bands, and animals from the Central Park Zoo. The first giant helium balloon was introduced to the parade in 1927, and the event continued to grow in size and popularity through the decades. In 1946, the parade was televised for the first time. It’s since become a national holiday tradition. In fact, Macy’s and the Thanksgiving Day Parade are so integral to American pop culture that they’re even the subject of the classic 1947 film, Miracle on 34th Street!
0 Comments
AK - If you could paint music how would you do it?
CA - With borrowed colors and brushes - and I wouldn't just paint on canvas and paper, but on walls, floors, trees .. anywhere! I would try to paint on new surfaces. AK - You're on stage and the lights go off after the show. What sense prevails? CA - A strange "jumble" of emotions. Joy for this 'journey' that I just experienced; heartache that it ended ... relief that everything went well, but at the same time Longing for the next time. They are symbiotic AK If you 'give yourself' at every show how do you replenish that? CA It’s strange because you don't give only - although that appears to be the case i.e. you play alone, sing alone - but there is also the receiving end that is the audience. If there weren't it would be something like a "broken line". It is a wonderful feeling, as if traveling on a vehicle of mass transport where both destination and origin are different every time. The only common moment is the moment of the show / concert. Because for this moment we traveled together. Everyone experienced - depending on their own experiences, different moments on this trip. This moment is beyond reproach. AK Is there a fixed ratio between the giving and taking, or is it different in each performance? CA What is different is your state before you get on stage. No matter how much we want to be shielded from our personal issues, what affects us is the condition we're in before the lights go on. On the stage anything that happens is a given and a new experience perfectly justified. A spectator that is present can explain it too! What no one can guarantee you is the mental 'state' you are in as you 'climb' on stage! Even small mundane things (can not find parking, etc.) can undermine the mental peace you need to be able to break free faster. AK Can the audience provide relief? CA The relationship is ambiguous! You give and you get. You need to tune in that vibration to protect yourself AK Can you imagine life without melody? CA No. There is no life, no speech, or language without melody. Both melody and rhythm are part of our being, the rhythm is in our heartbeat, the melody is in the tone of our voice. These two are inseparable . AK When did you come to America? CA I came in 2007. It was coincidental, I was on a tour in Europe and in April 2007 I was asked by the Greek Cultural Center NY to be the Vocal Coach and Musical Director for their upcoming production AK A new day / era dawns. What changes in Christos or Christos himself? CA Forgets the easy way. The known difficulties or facilities that existed in Greece do not exist here. From the simplest thing, the everyday things. Thankfully the language was never an issue, but yet there are so many things happening that you do not have time to realise! New York never sleeps. AK You started collaborating with Americans. Why? CA Not consciously but completely coincidental. AK The ability to pick between the two is a luxury, you have to have talent to be able to choose. CA ...Or be fortunate AK The country you live does not promote the second without background. CA completely to the theory that "having talent is good enough"! "My theory is that 'Just Talent" means nothing without effort, without commitment, humility towards your art or even your talent. I'll tell you the biggest difference I've experienced in Greece / Europe (where I studied) and America. In Greece when you audition for and get a job, there is a sense in the air that even though they chose you, there are many who could've been chosen instead. Whereas in America (I had the pleasure to experience this first hand) the first thing they tell you is that you are the best that could be in this position and that's why they chose you. The implication of this is you want to better yourself because the effort is recognized and rewarded. There are no limits anymore .... you are set free. This is where the factor of study, education and training come to justify your talent. AK You chose to present your first Greek album in the city that has offered not only musical revolutions but also musicians of international standing. why? CA I feel that it was the natural progression. The missing piece of the mosaic. It is not just a Greek album, it is a deposition of personal moments and private emotions and thoughts in a time of my life where, while I lived and breathed in English there was a part of me that many people do not know: That I sing in Greek and that I write music and lyrics. This album is a window to my soul - my diary - and now I feel I have the strength and maturity to position myself in front of friends, acquaintances and strangers and share without any feeling of shame and hesitation! Isn't this what art is ultimately about? AK In your album Ston Idio Dromo "On The Same Path" (by Nostos Records) you chose to rendition "Nai Nai" of Zik Zak. Why? CA It is a beloved song one of the first I had learned on the guitar and accompanied myself. Zik Zak was the favorite band of my mother who is not with us anymore. The idea came from their end during our North America tour in 2014. It was brought up on the plane flying from Chicago to Florida, I learned the history of the song and thought it would be a nice tribute. It was a circle that was finally closing, that's how I sensed it... I remember many years ago when my mother came at my premiere at STRATOS (famous night club in Greece) with Mary Linda and Antipas - I was 18 years old - my mother told me after the show: "I cannot believe MY child is singing with Mary Linda on stage" This became was a secret pact with her ... .... Narrated by Journalist Athina Krikeli this is the short version of a documentary about the ACGT project. ACGT is a European Union co-funded project aiming at developing open-source, semantic and grid-based technologies in support of post genomic clinical trials in cancer research. It addresses clinicians, bio-researchers as well as software
What about human brain? Have a look from within at the Museum of Natural History NY
NOVEMBER (2014) A MONTH TO COUNT OUR BLESSINGS  By Maria Papapetros
Here we are again getting ready to stuff the turkey and ourselves in the process. I went grocery shopping with my friend Athina the other day; the buzzing at COSTCO was overwhelming, everybody flooding the well-stocked shelves at the same time, as if there was going to be a shortage on cranberry sauce, stuffing and pumpkin pies. We rushed home, and after putting the groceries away, I parked myself on the top of my bed with a plate of food to catch the six o’clock news. Ebola was the first bit of the report; a single word so laden with worry, fear and helplessness, that it was enough to dampen, not only my holiday mood but also the vibration of my spirit. I took to my journal downloading feelings and fears evoked within me, I prayed for my wellbeing and safety and went to sleep. Part of my daily routine is reading the NY post. More bad news at first glance; A radicalized terrorist “The lone wolf” had shut a man to death in Ottawa Canada, next to the university my female Godchild is attending. I got a feeling despair and sought refuge in my journal again. As I read the entry of the previous night, I felt shame permeating my entire being, for my ungodly feelings toward God and my selfishness. I meditated and changed the direction of my written thoughts immediately; this was not only about my fears and me, it was about a more vast issue and needed heavy-duty prayers and positive thinking. I have been reading as much as I can about Ebola since then, and praying for all of us, especially the people in Africa and all the health professionals of the world. I read a few scenarios about the virus, and the possibility that it was a man-made element. Of course I cannot rap my mind around that, however I will share the conclusion I have drawn of all this. Yes, anything is possible and definitely we should be aware and well informed of what is going on in the world, awareness and knowledge are powerful allies. Back to my journal now. What is needed here is action, I found myself writing, and a voice in my head started dictating; do not invite fear, anxiety and panic in your experience, being realistic is being positive, and reality is what is right now, counteract it by counting your blessings and giving thanks for them, an empowering exercise. What an amazing opportunity we have to create miracles now, having so much thanksgiving vibe in the air, lets take advantage of it. The last Thursday of November is not just about thanking God for the gravy and the apple pie on the table; it is about giving heart felt Thanks for all your blessings. If you have a situation not to your liking ask; what is this telling me, what is the lesson here? You will find the answers in thanksgiving. Maybe we have taken a lot of great blessings for granted, such as the sunrise, the power of our eyesight, the clarity of our minds, the ability to use all our senses and faculties, and the fact that we were gifted with one more day every morning. There is so much to be thankful for. START COUNTING YOUR BLESSINGS, it works, it will turn the “ΟΝ” switch in your mind, and restore faith and hope. Light disperses darkness; let it illuminate the dark corners of your mind. You are a winner and remember, counting blessings instead of sheep will get you a great night sleep. Thank you for reading, and have a great Thanksgivings Day! More from Maria Papapetros at www.mpapapetros.com  Tης Αθηνάς Κρικέλη O Έλληνας ερμηνευτής και συνθέτης που άφησε πίσω την χώρα αλλά όχι την Ελλάδα του, και ζει το δικό του όνειρο – ή μάλλον πραγματικότητα – στην Νέα Υόρκη. Γεννήθηκε στην Γερμανία και στα 4 ξεκίνησε το τραγούδι. Όλοι τραγουδούσαν στο σπίτι. Αγαπημένο του τότε “ο Σιδηρόδρομος” του Μαρκόπουλου, και στα οδικά ταξίδια Γερμανία Ελλάδα μόλις ξυπνούσε στο αυτοκίνητο ζητούσε από την μαμά του να βάλει “λα λα”. Σήμερα αλλάξαν οι ρόλοι. Ο κόσμος του το ζητά. Οι Ανατολικές πολιτείες της Αμερικής τον αναγνωρίζουν ως τον ταλαντούχο ευθυτενή τραγουδιστή που ερμηνεύει με την ίδια άνεση τόσο στα ελληνικά όσο και στα αγγλικά (ισπανικά, γαλλικά γερμανικά κοκ). Το αμερικανικό κοινό τον θεωρεί δικό του και τον καμαρώνει σε κάθε του εμφάνιση. Το ελληνοαμερικανικό κοινό τον αποθεώνει και τραγουδά μαζί του ελληνικές επιτυχίες. Από την Ουάσιγκτον μέχρι την Βοστόνη και από την Νέα Υόρκη μέχρι την Κόστα Ρίκα της Κεντρικής Αμερικής. Σεμνός με αστείρευτο χιούμορ και υποκριτικό ταλέντο που δεν έχει μείνει απαρατήρητο στην Αμερική ο Χρήστος Αλεξάνδρου “φορτωμένος” με περγαμηνές σπουδών μεταμορφώνεται στην σκηνή το σανίδι τα φώτα... Ζέη την Ελλάδα του μέσα από τα τραγούδια και την χαρίζει απλόχερα στο κοινό του, σε κάθε ευκαιρία. Τον “στήσαμε σε μια γωνιά”για ανάκριση. Λίγο πριν την εμφάνισή του στο γνωστό καφέ-μουσική σκηνή Cornelia Street Caffe στο Greenwich Village Photo Ivi Shano ΑΚ - ποια είναι η απόλυτη στιγμή για σένα ΧΑ – όταν χάνεις επαφή με το τώρα ΑΚ - και που σε πάει αυτό ΧΑ - κανείς δεν ξέρει είναι κάθε φορά διαφορετικό ΑΚ - μπορεί να είναι επίπονο? ΧΑ - μπορει΄...είχε πει κάποιος ότι δεν έχω ψυχή είμαι ψυχή που έχω σώμα” και η ψυχή θέλει να κάνει τα δικά της ΑΚ - της κάνεις παρέα? ΧΑ - ναι συνέχεια την έχω στην ταχεία κλήση...  ΑΚ - αν μπορούσες να ζωγραφίσεις την μουσική πως θα το έκανες?
ΧΑ -με δανεικά χρώματα και πινέλα – και θα ζωγράφιζα όχι μόνο σε καμβά και σε χαρτί αλλά σε τοίχους, δέντρα πατώματα.. οπουδήποτε! θα δοκίμαζα να ζωγραφίσω σε καινούργιες επιφάνειες. ΑΚ – είσαι πάνω στην σκηνή και σβήνουν τα φώτα μετά από μια παράσταση. Ποια αίσθηση επικρατεί ΧΑ - ένα περίεργο συνονθύλευμα συναισθημάτων. Χαράς για αυτό το 'ταξίδι' που έζησα, στενοχώρια που τελείωσε...ανακούφιση που πήγαν όλα καλά αλλά ταυτόχρονα και ανυπομονησία για την επόμενη φορά. είναι όλα δισυπόστατα. ΑΚ Αν 'δίνεσαι' σε κάθε παράσταση πως αναπληρώνεις το κομμάτι αυτό ΧΑ Είναι περίεργο γιατί δεν δίνεις μόνο – αν και αυτό φαίνεται πως πχ παίζεις μόνος σου τραγουδάς μόνος σου – όμως υπάρχει και ο αποδέχτης που είναι το κοινό. Αν δεν υπήρχε θα ήταν κάτι σαν “χαλασμένο τηλέφωνο”. Είναι πανέμορφη η αίσθηση, σα να ταξιδεύεις σε όχημα μαζικής μεταφοράς όπου τόσο ο προορισμός αλλά και η προέλευση είναι κάθε φορά διαφορετικά. Το μόνο κοινό είναι η στιγμή της παράστασης/συναυλίας. Γιατί αυτή την στιγμή συν ταξιδέψαμε. Ο καθένας γεύτηκε - ανάλογα με τις εμπειρίες τις δικές του, διαφορετικά τις στιγμές αυτού του ταξιδιού. Αυτό είναι και το απυρόβλητο της στιγμής. ΑΚ Υπάρχει σταθερή αναλογία στο δίνω και παίρνω ή είναι διαφορετική σε κάθε παράσταση? ΧΑ Διαφορετικό είναι το πριν ανέβεις στην σκηνή. Άσο και να προσπαθούμε και θέλουμε να είμαστε αποκομμένοι από τα προσωπικά μας, μας επηρεάζει σε τι κατάσταση είμαστε πριν ανέβουμε . Επάνω στην σκηνή είναι δεδομένο και βίωμα, ότι και να συμβεί είναι απόλυτα επεξηγημένο. Ένας θεατής που είναι παρόν μπορεί να το αιτιολογήσει! Αυτό που δεν μπορεί κανείς να σου διασφαλίσει είναι σε τι ψυχική 'διάσταση' βρίσκεσαι, το πως 'ανεβαίνεις' στην σκηνή! Ακόμα και μικρά πράγματα δεν βρίσκω πάρκινγκ κλπ) σου κλονίζουν την γαλήνη που χρειάζεσαι για να μπορείς να ελευθερωθείς πιο γρήγορα. ΑΚ Μπορεί να σε ανακουφίσει το κοινό? ΧΑ Η σχέση είναι αμφίρροπη! Δίνεις και παίρνεις. Συντονίζεσαι για να διασφαλιστείς ΑΚ μπορείς να φανταστείς την ζωή χωρίς μελωδίες ΧΑ Οχι. Δεν υπάρχει ζωή δεν υπάρχει λόγος, γλώσσα χωρίς μελωδία. Μελωδία και ρυθμός είναι μέρος του είναι μας, το καρδιοχτύπημα, η μελωδία είναι ο τόνος της φωνής μας. Δεν διαχωρίζονται αυτά. ΑΚ Πότε ήρθες στην Αμερική ΧΑ Ήρθα το 2007 Συγκυριακό ήταν, ήμουν σε μια περιοδεία στην Ευρώπη και τον Απρίλιο του 2007 μου ζήτησαν από το Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού ΝΥ να αναλάβω την φωνητική διδασκαλία των ηθοποιών της επερχόμενης παράστασης ΑΚ καινούργια μέρα/εποχή ξημερώνει. Τι αλλάζει στον ή τον Χρήστο? ΧΑ Ξεχνά την πεπατημένη. Τα γνωστά , οι δυσκολίες ή ευκολίες που υπήρχαν στην Ελλάδα δεν υπάρχουν εδώ. Από το πιο απλό, την καθημερινότητα. Δεν αντιμετώπισα δυσκολίες με την γλώσσα, όμως γίνονται τόσα πολλά συνάμα που δεν προλαβαίνεις να τα συνειδητοποιήσεις! Η Νέα Υόρκη δεν κοιμάται ποτέ ΑΚ Ξεκίνησες συνεργασίες στον αμερικανικό χώρο Γιατί? ΧΑ Όχι τελείως συνειδητά αλλά συγκυριακά. ΑΚ η επιλογή ανάμεσα στα δυο είναι πολυτέλεια, πρέπει να έχεις ταλέντο για να μπορείς να επιλέγεις. ΧΑ ή τύχη ΑΚ η χώρα που ζεις δεν προωθεί το δεύτερο χωρίς υπόβαθρο. ΧΑ Είναι διαφορετικό να έχεις υπόβαθρο από το να έχεις ταλέντο. Με βρίσκει αντίθετο η θεωρία του ότι αρκεί να έχει κανείς ταλέντο” Η δική μου θεωρία είναι ότι το 'Απλά να έχεις ταλέντο” δεν σημαίνει τίποτα, χωρίς κόπο, χωρίς προσήλωση, χωρίς ταπεινότητα απέναντι στην τέχνη ακόμα και στο ταλέντο σου. Θα σου πω την μεγάλη διαφορά που έχω ζήσει Ελλάδας/Ευρώπης (που σπούδασα) και Αμερικής. Στην Ελλάδα όταν σε δοκιμάσουν (ακρόαση) και σε πάρουν σε μια δουλειά, υπάρχει στον αέρα η αίσθηση ότι ενώ μεν επιλέχθηκες, υπάρχουν πολλοί που θα μπορούσαν να έρθουν στην θέση σου. Αντίθετα στην Αμερική (είχα την χαρά να το βιώσω αυτό από πρώτο χέρι) το πρώτο πράγμα που σου λένε, είναι ότι είσαι ο καλύτερος που θα μπορούσε να είναι σε αυτή την θέση για αυτό και σε διάλεξαν. Η συνεπαγωγή αυτού είναι να θέλεις να καλυτερεύσεις γιατί ο κόπος αυτός αποφέρει καρπούς και ανταμείβεται. Δεν υπάρχουν όρια πια....σε απελευθερώνει. Εκεί έρχεται ο παράγοντας της σπουδής ώστε να είναι εμπεριστατωμένη τόσο η θέση σου όσο και το ταλέντο σου. ΑΚ μέσα σε αυτόν τον αμερικανικό χώρο επέλεξες να κάνεις την πρώτη σου ελληνική δισκογραφική παρουσία στην πόλη μάλιστα που έχει προσφέρει όχι μόνο μουσικές επαναστάσεις αλλά και μουσικούς διεθνούς κύρους. Γιατί ΧΑ Νοιώθω πως ήταν η φυσική εξέλιξη . Η ψηφίδα που έλειπε από το ψηφιδωτό δεν είναι απλά μια ελληνική δουλειά, είναι μια κατάθεση προσωπικών στιγμών και συναισθημάτων, σκέψεων σε μια φάση της ζωής μου που ενώ τον αγγλικό στίχο τον ζούσα υπήρχε και ένα κομμάτι το οποίο πολύς κόσμος δεν το ήξερε: Το ότι τραγουδούσα ελληνικά και το ότι έγραφα μουσική και στίχους. Ο δίσκος αυτός ήταν η κατάθεση ψυχής - ήταν το ημερολόγιο μου – που ένοιωσα πως είχα την δύναμη και την ωριμότητα να βγω μπροστά σε φίλους γνωστούς και άγνωστους και να το μοιραστώ χωρίς ντροπή και ενδοιασμούς! Αυτο΄δεν είναι τελικά η τέχνη? AK Στον δίσκο σου “Στον ίδιο δρόμο” (Nostos Records) επέλεξες και τραγουδάς το “Νάϊ νάϊ” των Ζικ Ζακ. Γιατί? ΧΑ Είναι ένα λατρεμένο τραγούδι από τα πρώτα που είχα μάθει στην κιθάρα και συνόδευα τον εαυτό μου. Οι Ζικ Ζάκ ήταν το αγαπημένο συγκρότημα της μητέρας μου που δεν είναι μαζί μας πια. Η ιδέα ήρθε από τους ίδιους κατά την διάρκεια της περιοδείας μου μαζί τους το 2014 στην Αμερική. Η ιδέα ήρθε στο αεροπλάνο που συνταξιδεύαμε, έμαθα την ιστορία του τραγουδιού και θεώρησα πως ήταν ένας φόρος τιμής, πως έκλεινε ένας κύκλος έτσι το διαισθάνθηκα... Θυμάμαι όταν πριν πολλά χρόνια είχε έρθει η μητέρα μου στην πρεμιέρα ΣΤΡΑΤΟΣ με την Μαίρη Λίντα και τον Αντύπα – ήμουν 18 χρονών μου έλεγε μετά την παράσταση η μητέρα μου: “δεν το πιστεύω το παιδί μου τραγουδά με την Μαίρη Λίντα στην σκηνή” ήταν μια μυστική επικοινωνία με την μαμά εκεί …....  Γράφει η Αθηνά Κρικέλη
Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια της τύχης να με κοψοχολιάσει (παρέα με το παρολίγο κρούσμα Εμπόλα σε νοσοκομείο του Κοννέκτικατ που έτυχε να βρίσκομαι και εγώ τρία κρεββάτια μακριά του) δεν μπορώ να πω πως άλλαξα ριζικά. Οπως ήμουν είμαι, απλά λίγο πιο ενοχλημένη, λίγο πιο θυμωμένη και λίγο πιο πονηρεμένη. Αν κάποιος παρακολουθήσει με προσοχή τον τρόπο προβολής (μάρκετινγκ) του “νέου” Εμπόλα θα συνειδητοποιήσει πως γίνεται τόσο μελετημένα προσεγμένα και επαγγελματικά που άνετα θα κέρδιζε το Οσκαρ προώθησης της χρονιάς. Οπως είναι αναμενόμενο, μαζί με την μαζική υστερία των ΜΜΕ και των πολιτών εμφανίζονται και πολλές θεωρίες συνομοσίας. Δεν θα σταθώ σε αυτές -ακόμα – όμως καλό είναι να γνωρίζουμε πως ο ιός Εμπόλα δεν είναι καινούργια “ανακάλυψη”. Υφίσταται ώς θανατηφόρος από το 1976 που “εμφανίσθηκε' στο Σουδάν και στο Yambuku (Κονγκό). Το όνομα το “κέρδισε” από τον ποταμό Εμπόλα που βρίσκεται δίπλα στο χωριό όπου πρωτοεμφανίσθηκε ο ιός (Κονγκό) Η ερώτηση μου είναι πολύ απλή. Από το 1976 που γνώριζαν την ύπαρξή του γιατί δεν έγιναν προσπάθειες ώστε να βρεθεί αντίδοτο, γνωρίζοντας μάλιστα πως θα μπορούσε ένας τέτοιος ιός να χρησιμοποιηθεί από κάθε λογής τρομοκρατική οργάνωση κατά την διάρκεια των χρόνων. Κάθε χρόνο εκατομμύρια δολλαρίων διατίθονται για έρευνες και μελέτες όσον αφορά στην καταπολεμηση ασθενειών, ιών, αλλά και για την προστασία των δισεκατομμυρίων πολιτών του πλανήτη. Γιατί αφέθηκε ο Εμπόλα εκτός “συναγωνισμού” ? Πόσες άλλες ασθένειες που μας γυρνούν πίσω στον Μεσαίωνα θα εμφανισθούν όσο αυξάνεται ο πληθυσμός της γής? Εμπόλα η όχι η ζωή του πλανήτη κάθεται πάνω σε μεγάλο ερωτηματικό! Η επιλογή του ποιος και πότε θα πεθάνει δεν ανήκει πια στον ίδιο. Αν οι μεγάλοι των αποφάσεων γυρίσουν το δάκτυλο προς εμάς, τότε να είστε σίγουροι πως ένας καινούργιος μοδάτος ιός με σατανικό χαμόγελο θα μας χτυπήσει την πόρτα. Happy Thanksgiving everyone Διαβάστε όλο το περιοδικό εδώ http://www.ellopiatv.com/ellopia-press-magazine.html |
Ellopia Press ExpressWe published them , you find everything here electronically Ellopia Press Magazine
Categories
All
Archives
January 2020
|
Ellopia Films USA - World
RSS Feed
