Γράφει η Αθηνά Κρικέλη
Εllopia Press USA [email protected] Τους ζήσαμε από κοντά, από πολύ κοντά κατά την διάρκεια των γυρισμάτων του πολυβραβευμένου πλέον ντοκιμαντέρ αφιέρωμα στην ΕΜΑΚ της Ελλάδας. (Ειδική Μονάδα Αντιμετώπισης Καταστροφών) - Δείτε το εδώ https://www.youtube.com/watch?v=O-Pbkf1vP4A Παρακολουθήσαμε την σκληρή του εκπαίδευση σε καθημερινή βάση. Στα βουνά στα φαράγγια, κρεμασμένοι στο χάος ή ανάποδα από μια γέφυρα. Τους ζήσαμε στα δύσκολα και στα εύκολα τους. Στα εύκολα κάναμε παρέα, στα δύσκολα μεταμορφώνονταν σε κάτι άλλο. Αυτό που χρειάζεται για μπορέσει ένας άνθρωπος οικογενειάρχης να βάλει πρωτεραιότητα την ζωή κάποιου άλλου. H φωτογραφία είναι στιγμιότυπο από προσπάθεια διάσωσης αναρριχητή στο Στεφάνι του Ολύμπου. Μια χούφτα άνθρωποι που όμως με την συνεχή εκπαίδευση κατορθώνουν τα ακατόρθωτα, σε όποιο μέρος της Ελλάδας κι άν βρίσκονται, σε όποια ΕΜΑΚ και αν ανήκουν. Θα περίμενε κανείς πως αυτοί οι άνθρωποι όταν τελειώνουν την θητεία τους στην ΕΜΑΚ να τοποθετηθούν πάντα με την κρίση του Αρχηγείου τους, σε θέσεις κλειδιά. Και τι εννοώ με αυτό. Χώρους Εκπαίδευσης, στην Πυροσβεστική Ακαδημία, να γυρνούν με ένα σάκο όλη την Ελλάδα και να διδάσκουν νέους πυροσβέστες. να μεταφέρουν στους νεότερους την γνώση και όλα όσα έχει πληρώσει ο ελληνικός λαός για τις συνεχείς εκπαιδεύσεις τους . Φυσικά δεν συμβαίνει αυτό. Γιατί και σε αυτόν τον τόσο σημαντικό κλάδο της Ελλάδας, λειτουργούν οι μικρότητες, το μέσον, οι αντιπάθειες, τα πολιτικά και γενικότερα όλα αυτά που τόσο σημαντικούς (λόγο εκπαίδευσης εμπειρίας και τεχνογνωσίας) ανθρώπους τους βλέπουμε πίσω από ένα γραφείο να μην κάνουν τίποτα...Στην απόλυτη δημοσιοϋπαλληλική κατάντια που δεν την επέλεξαν οι ίδιοι....
0 Comments
Αθηνά Κρικέλη
Ellopia Press USA Πολύ καμάρωσα βλέποντας την εκδήλωση/αποκαλυπτήρια του επιβλητικό μουσείο για την «Αργώ». Είναι βέβαιο και αντιληπτό από εμάς τους πολίτες ότι όντως κινήθηκαν πολλά νήματα για να καταφέρει ο Δήμος να φτάσει στο σήμερα. Ιδιαίτερα όταν όλες οι προσπάθειες έγιναν υπό την σκιά της Πανδημίας. Παρακολούθησα την λαμπρή τελετή με συγκίνηση περηφάνια, αλλά και με πικρία. Δόθηκαν τα εύσημα σέ όσους δούλεψαν για την πραγματοποίηση του μουσείου της Αργούς άξιοι για την προσφορά και εργασία τους. σε ενα τεράστιο έργο. ¨ Ομως ξεχάστηκαν (με μικρή στιγμιαία αναφορά) οι άνθρωποι που μετά από 3500 χρόνια ανέπλασαν την Αργώ, το βασικό έκθεμα δηλαδή του Μουσείου. Ξεχάστηκαν και οι 74 κωπηλάτες που ξεκίνησαν από το λιμάνι του Βόλου και αφού «έπιασε» 28 λιμάνια, κατέληξε συμβολικά στο νησί του Οδυσσέα στην Ιθάκη, έχοντας διανύσει σε διάστημα 2 μηνών 650 ναυτικά μίλια (περίπου 1.204 χιλιόμετρα). Δεν αποτελούν αυτοί οι άνθρωποι, αναπόσπαστο μέρος της μεγαλειώδους αυτής προσπάθειας; Τρεις άνθρωποι ανύψωσαν το όραμα και του βάλαν κουπιά και πανιά. Ο ένας από αυτούς ο ΜαστροΓιάννης ο Ρέππος, από τους ελάχιστους καραβομαραγκούς παραδοσιακών σκαφών, που 'έφυγε' πριν ένα χρόνο να φτιάξει σκαριά στον ουρανό. Καμία αναφορά, έστω και τιμητικά! Συνεργείο της Ellopia TV USA είχαμε έρθει το 2006 από Νέα Υόρκη για να γνωρίσουμε από κοντά αυτούς τους μεγάλους ανθρώπους. Που πήραν τον μύθο τον έκαναν όραμα (Βλέπε Απόστολο Κούρτη) του έδωσαν επιστημονική οντότητα, και με την βοήθεια του καραβομαραγκού Ιωάννη Ρέπου και του υιού του Ναυπηγού Νίκου Ρέππου του έδωσαν σάρκα και οστά. Τους γνωρίσαμε και τους παρακολουθήσαμε από κοντά να μετατρέπουν κάτι άυλο όπως χαρακτηριστικά το περιγράφει και ο Δήμαρχος της πόλης κ Μπέος, σε κάτι χειροπιαστό! Την Αργώ. Το όλο εγχείρημα ξεκίνησε το 2004 ως όραμα αλλά και υπό την αιγίδα του Ερευνητικού Προγράμματος Πειραματικής Ναυτικής Αρχαιολογίας του Ινστιτούτου ‘ΝΑΥΔΟΜΟΣ’, με Ναύαρχο και καπετάνιο τον Απόστολο Κούρτη. Υπό την επιστημονική καθοδήγηση του 'ΝΑΥΔΟΜΟΣ' πατέρας και γιος – Γιάννης και Νίκος Ρέππος – κατάφεραν να 'ζωντανέψουν' το σκαρί που είναι γνωστό στα πέρατα του κόσμου! Μας έλεγαν τότε πατέρας και γιος “Καταφέραμε να 'αφουγκραστούμε' τους αρχαίους τεχνίτες της ναυπηγικής να τους σεβαστούμε και να μαντέψουμε την τεχνική τους.” Εμείς τους παρακολουθούσαμε καθημερινά να τα βάζουν με την φύση να μαντεύουν τεχνικές και να χρησιμοποιούν κάθε δυνατό χειροποίητο εργαλείο για να δημιουργήσουν την Αργώ, να ψάχνουν στο βουνό των Κενταύρων να βρουν τα ξύλα που θα γίνουν το σκαρί που ξαναζωντάνεψε μετά από 3.500 χρόνια, και που πάνω του δεν υπάρχει ούτε ένα μεταλλικό στοιχείο παρά μόνο πέντε χιλιάδες καβίλιες (ξύλινα καρφιά) Τους βλέπαμε να βγάζουν μέσα από το νερό την τρόπιδα-(αρχαία καρίνα) και όλα τα ξύλα που έπρεπε να πάρουν κλήση, και το κατάφερναν αυτό δένοντας τα με σκοινιά, να λυγίσουν λίγο λίγο χωρίς να σπάσουν. Κι όλα αυτά εμπειρικά, δεν υπήρχε προηγούμενη ναυπήγηση, σα να αφουγκράζονταν τους αρχαίους τεχνίτες Παρακολουθούσαμε τον ΜαστροΓιάννη να είναι σκυμμένος πάνω στο 'σκαρί του', κιμπάρης πάντα με το ατσαλάκωτο πουκάμισο λες και έβαζε τα καλά του για να νταντέψει και να σκαλέψει την κάθε λεπτομέρεια. Λες και συνομιλούσε μαζί με τους αρχαίους μάστορες, κι αντάλλαζε μυστικά. Παρακολουθούσαμε το πάθος με το οποίο ο Απόστολος Κούρτης μιλούσε για την Αργώ και πως θα αλλάξει την ζωή του Βόλου της Ελλάδας αλλά και του πλανήτη όλου. Βλέπαμε τον Νίκο Ρέππο με σίγουρες κινήσεις να δείχνει στους τεχνίτες τα επόμενα βήματα. Και καμαρώναμε. Πολύ. Και τώρα καμάρωσα ωραία τελετή, λύτη και ανθρώπινη. Τελειώνοντας όμως ένοιωσα λύπη όμως στεναχώρια. Η Αργώ δεν έγινε μόνη της. Δεν ξύπνησε ο Βόλος ένα πρωί και είδε στα νερά του να επιπλέει το φημισμένο σκαρί λες και το φέρε πίσω η μηχανή του χρόνου. Βολιώτικα χέρια το έφτιαξαν. Παιδιά του τόπου δικά σας... Μην ξεχνάτε το ανθρώπινο δυναμικό. Οι άνθρωποι αυτοί είναι κομμάτι της Άργούς και η Αργώ κομμάτι της δικής τους ιστορίας. |
Ellopia Press ExpressWe published them , you find everything here electronically Ellopia Press Magazine
Categories
All
Archives
April 2023
|