Αστυνομία και Κοινωνία ένα και το αυτό.

Αθηνά Κρικέλη
15 Δεκεμβρίου, 2022
Αστυνομία και Κοινωνία
Ένα και το αυτό
«Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αναπηρία στην κοινωνία από την ανικανότητα να αντιληφθούμε τον άνθρωπο και όχι την αναπηρία του”.
Αυτό το είπε ο Robert M. Hensel ένας αμερικανός που γεννήθηκε με το εκ γενετής ελάττωμα γνωστό ως δισχιδής ράχη. Εμείς τον γνωρίσαμε ως κάτοχο του Παγκόσμιου Ρεκόρ Γκίνες για το μακρύτερο ασταμάτητο τροχήλατο σε αναπηρικό αμαξίδιο, καλύπτοντας συνολική απόσταση 6.178 μιλίων ( 9.942 χιλιόμετρα) και με τα χρήματα που συγκέντρωσε τοποθέτησε αναπηρικές ράμπες στα καίρια σημεία της πόλης του στην περιοχή της Νέας Υόρκης.
Ζούμε σε μια κοινωνία που εύκολα εστιάζει κυρίως στις αναπηρίες ενός ανθρώπου και όχι στις ικανότητές του. Σε έναν ΑΜΕΑ άνθρωπο βλέπουμε αυτό που μας φοβίζει αυτό που δε θέλουμε να μας συμβεί. Ένα ξεβόλεμα είναι η παρουσία τους στο οπτικό μας πεδίο, και τους τιμωρούμε γιατί μας κάνουν να νιώθουμε άβολα γιατί χαλούν την κανονικότητα μας.
Αυτή είναι η πλειοψηφία της κοινωνίας μας. Έτσι μεγαλώνουμε τα παιδιά μας! Χωρίς ευαισθησίες χωρίς υποχρεώσεις απέναντι στους συνανθρώπους μας. Χωρίς υπευθυνότητα σεβασμό και ανθρωπιά.
Μιλούν πολλές φορές για την ανεκτικότητα της αστυνομίες σε παραβάσεις οδηγών που σταθμεύουν σε αναπηρικές ράμπες, ή πάνω στα πεζοδρόμια καθιστώντας αδύνατη την μετακίνηση ατόμων με κινητικά προβλήματα.
Και ο θυμός ξεσπά πάνω στους αστυνομικούς! γιατί δεν είναι αυστηροί, γιατί δεν ξηλώνουν πινακίδες γιατί δεν συλλαμβάνουν... Εχει αναρωτηθεί κανείς γιατί δεν είναι πιο δραστικοί απέναντι σε τέτοιας μορφής παραβιάσεις?
1
Γιατί αυτές τις εντολές έχει!
Γιατί η αστυνομία είναι η προέκταση της οργανωμένης κοινωνίας. Αν η πολιτεία δεν θεωρεί σημαντική μια τέτοια παράβαση ως τέτοια θα την αντιμετωπίσει και η αστυνομία.
Και εγώ έχω άπειρες φορές θυμώσει ώς αδελφή ανθρώπου ΑΜΕΑ με την ανεκτικότητα της αστυνομίας αλλά και την βλακώδη απάνθρωπη οδική συνείδηση πολλών συμπολιτών μας. Και νοητά βρίσκομαι με έναν λοστό να σπάζω ότι σπάζεται για να τιμωρήσω αυτόν που στέκεται εμπόδιο στον άνθρωπό μου. Και εννοείται πως καλώ πάντοτε την Αστυνομία. Το σύνδρομο του ρουφιάνου που κουβαλά η κοινωνία μας από την κατοχή, το έχω αποβάλλει εδώ και πολλά χρόνια. Η παραβατικότητα πρέπει και να καταγγέλεται και να τιμωρείται.
Δεν θα έπρεπε να είναι όμως δική μου δουλειά αυτό. Ούτε να πάρω τον νόμο στα χέρια μου. Θα έπρεπε η ίδια η πολιτεία να έχει εφοδιάσει την αστυνομία με την δυνατότητα πολύ αυστηρών κυρώσεων και παραδειγματισμού. Ειδάλλως από μόνη της είναι ανίκανη να διορθώσει το κακό.
Ζητούμε μια πιο ευαισθητοποιημένη αστυνομία στα θέματα των ΑΜΕΑ όταν η ίδια η κοινωνία είναι παντελώς απαθής. Και πως να είναι ευαισθητοποιημένη η αστυνομία όταν αποτελείται από μέλη της κοινωνίας μας. Το αστυνομικό σώμα δεν είναι δημιουργημένο από εξωγήινους. Στην ίδια κοινωνία ζούμε.
Τι είναι ο αστυνομικός; το έχουμε ποτέ σκεφθεί? Ενας κύριος ή κυρία με στολή που καλείται να επιβάλει την τάξη την νόμιμη αλλά και την ηθική? Που καλείται σε αυτό το πεντάλεπτο του συμβάντος να βάλει τα πράγματα σε τάξη να διώξει το αυτοκίνητο, να βγάλει πινακίδες να δώσει κλήση , να κουνήσει το δάκτυλο...
και μετά; μόλις φύγει η αστυνομία και το παράνομα σταθμευμένο αυτοκίνητο, ένας άλλος ευυπόληπτος πολίτης της κοινωνίας θα σταθμεύσει με βλακώδη και προκλητική άνεση επάνω στην ράμπα των αναπήρων. Ο αστυνομικός τι πρέπει να κάνει? Να κατασκηνώσει στο σημείο για να διώχνει τους ανεγκέφαλους. Είναι αστείρευτοι..
Κοιτάξτε να δείτε τι γίνεται εδώ! Σε άλλες χώρες βλέπε Αμερική, Βραζιλία, Ολλανδία, Αργεντινή κλπ όταν οι υπόλοιποι πολίτες βλέπουν τέτοιες περιπτώσεις γεμίζουν τα παράνομα σταθμευμένα αυτοκίνητα με στικερς. Θα μου πείτε 'παίρνουν οι πολίτες τον νόμο στα χέρια τους'
2
Οχι δεν θα σας πώ αυτό. Οι πολίτες απλά παίρνουν θέση, και διαδηλώνουν και καταδικάζουν και δακτυλοδείχνουν και βροντοφωνάζουν να ακουστεί η φωνή τους στο σύστημα για να διορθωθεί. Η δική μας κοινωνία απλά στέκεται απαθής βολεμένη σε μια διαμαρτυρία του καναπέ, του καφενείου ή των κοινωνικών δικτύων...
Για την συνύπαρξη μας σε μια υγιή κοινωνία δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο, καλός και κακός.
Μια στροφή σε έναν δρόμο δεν είναι το τέλος του δρόμου. Γίνεται το τέλος του δρόμου όταν την αγνοήσουμε την στροφή και την απαξιώσουμε...
Καλούμε την αστυνομία για να τινάξουμε από πάνω μας τις υποσυνείδητες τύψεις μας για την εν γένει αποτυχία μας ως κοινωνία να παρέχουμε στους ανθρώπους με ειδικές δυσκολίες, τουλάχιστον τα αυτονόητα.
Το κοινωνικό μοντέλο της αναπηρίας λέει ότι αυτή προκαλείται από τον τρόπο που οργανώνεται η κοινωνία και όχι από την ίδια την αναπηρία ή τη διαφορετικότητα ενός ατόμου.
Αν δεν γίνει άρση των φραγμών που περιορίζουν τις επιλογές ζωής για τα άτομα με ειδικές δυσκολίες, δεν θα μπορέσουν ποτέ αυτά να είναι ανεξάρτητα και ίσα στην κοινωνία, με επιλογή και έλεγχο της δικής τους ζωής.
Δυστυχώς έχουμε αποτύχει ώς κοινωνία και ως πολιτεία να προστατεύουμε τους συμπολίτες μας με ειδικές ανάγκες.
Θα μου πείτε πως ευθύνεται η εκάστοτε κυβέρνηση που δεν αλλάζει νομοθεσίες και μέτρα. Θα σας πώς πως καλά κάνει η κάθε κυβέρνηση και δεν διορθώνει τα κακώς κείμενα. Ξέρετε γιατί? Δεν φταίει η πολιτεία! Φταίω εγώ η Αθηνά Κρικέλη που της το επιτρέπω. Οταν φτάσουμε όλοι μας να παραδεχθούμε την ενοχή μας, τότε θα οδεύουμε προς μια καλύτερη κοινωνία πιο υγιή και με σεβασμό σε όλους τους πολίτες της.
Εν κατακλείδι αν καλυτερεύσει η κοινωνία θα καλυτερεύσει και η αστυνομία. Και όταν βελτιωθεί η αστυνομία τότε θα βελτιωθούμε και εμείς γιατί σε τελική ανάλυση, η αστυνομία είμαστε εμείς, και εμείς είμαστε εκείνοι...
Από την ομιλία της δημοσιογράφου/σκηνοθέτη του πολυβραβευμένου ντοκιμαντέρ Proud Blue Police of Thessaly Aθηνά Κρικέλη, κατά την διάρκεια της Ημερίδας για τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες και αναπηρίες που διοργάνωσε η Αστυνομία Θεσσαλίας.